La Paz, rennen voor je leven en Isla del Sol

21 december 2016 - La Paz, Bolivia

La Paz en omstreken

17-12-2016
18:47

Buenos dias amigos!

De nachtbus van Sucre naar La Paz is erg goed verlopen. Op de busterminal van Sucre was het wel één grote chaos: overal mensen en overal bagage en bussen. De busstops waren genummerd van 1-10 en op ons ticket stond 11, al een interessant begin dus. Toen we de goede bus hadden gevonden moesten we daar nog even wachten tot alle "cargo" was ingeladen. Dit gebeurde ook op een hele aparte manier. Alle vrachtpakketten lagen in het busgebouw een verdieping hoger dan waar de bussen stonden. Met behulp van een katrol werd alles vanaf het balkon naar beneden geloosd. Ze vergaten alleen vaak te kijken of er niet toevallig iemand op die plek stond. Zo gebeurde het in dat half uur dat we er stonden, een paar keer dat iemand keihard een grote koffer op z'n kop kreeg. Nadat onze bagage ook was ingeladen konden we de bus in. Dit was echt een super bus! De stoelen konden bijna 180 graden omlaag en er waren gordijntjes tussen de stoelen. Deze reis was zo'n twaalf uur, dus er waren onderweg wat (toilet)stops.

Rond negen uur kwamen we in La Paz aan: een hele grote stad die als een soort lappendeken over de bergen ligt. Aangezien dit een gevaarlijke stad is (meerdere verhalen van overvallen gehoord van reisgenoten), zijn we met de taxi naar het hostel gegaan. Daar konden we gelijk de kamer in. Vanuit daar zijn we de stad in gelopen voor een ontbijtje. Daarna hebben we uren besteed aan souvenirs shoppen. Dat hadden we immers uitgesteld: Bolivia is goedkoper en
zo hoefden we er minder lang mee te sjouwen. Aangezien we toch nog wel een beetje gaar van de busreis waren, hebben we in de middag gechillt (muziek geluisterd, gelezen etc) op het dakterras van het hostel. Vanaf hier hadden we een fenomenaal uitzicht over de stad. Ook hebben we nog bedacht wat we de aankomende dagen zouden doen. Allebei wilden we ook nog graag iets gaan doen buiten de stad. Daarom besloten we één dag naar Coroico te gaan (een tropisch dorpje op zo'n 2,5 uur rijden), en nog twee dagen naar Isla del Sol in het Titicacameer te gaan. De meneer van het hostel verzekerde ons dat dit allebei tochten zijn die je makkelijk zelf kunt doen. Naar coroico kun je gewoon met een minibusje meegaan, die continu vertrekken vanaf een van de busterminals van la Paz. Naar isla del sol moest je wel een busticket boeken, dat hadden we dus die dag nog gedaan. In de avond liepen we nog door la Paz, na het eten. Het was toen al donker en het werd erg druk op straat. Allebei voelden we ons niet zo op ons gemak, dus maar snel naar hostel gegaan.

De volgende ochtend gingen we na het ontbijt in het hostel, op weg naar terminal Mineso om daar een busje naar Coroico te vinden. Dit ging echt super gemakkelijk. Je moet je inschrijven voor de busje en dan wachten totdat hij vol is (7 personen). Wij konden bij een groep van 5 erbij, en zo zaten we binnen vijf minuten in de goede bus. Onze chauffeur had er goed de vaart in. Hij maakte soms inhaalmanoeuvres waar je bij je rijexamen in Nederland gelijk op zou zakken,maar zo kwamen we wel snel in Coroico aan.de weg was mooi. Van de hoge en kale bergen van la Paz, werd het steeds groener en eindigden we in de jungle. Onderweg zagen we nog veel groepen mountainbikers die "death road" zouden gaan doen. Die activiteit hadden wij niet op ons lijstje staan, maar uiteindelijk zou deze (gepland rustige) dag in Coroico toch redelijk spannend worden.

Nadat we in het gezellig drukke centrum van Coroico aankwamen, gingen we eerst een hapje eten. Op de planning stond een simpele wandeling naar drie watervallen, op twee uur lopen van het centrum. Nadat we even moeite hadden het juiste pad te vinden, kwamen we op een gegeven moment langs hotel esmeralda. Vanaf daar moesten we verder op weg naar een kapel en dan linksaf. Maar voordat we de kapel konden bereiken, kregen we de schrik van ons leven: uit de velden kwam opeens een hele agressieve hond aangestormd. En even later kwamen ee nog twee aan. Nog voordat we de kans hadden weg te rennen, had één van de honden Myrthe al gebeten in haar pols. Tijdens het rennen deed hij het nog keer in haar been. Dit voelde echt als rennen voor je leven, want die honden waren echt helemaal wild. Bij een splitsing ging Myrthe naar beneden en Maura naar boven. Alle drie de honden gingen achter Maura aan. Gelukkig hebben ze haar niet gebeten. Ze was wel gevallen en had hier ook schaafwonden aan over. Bij het hotel hadden we elkaar weer gevonden. Hier zouden ze ons vast wel kunnen helpen met al het bloed op Myrthe pols en de wonden schoonmaken. Helaas is de Boliviaanse cultuur toch niet zo behulpzaam. Een ehbo-kit kwam niet eens ter sprake bij de receptionist. Toen hij ons toch de toiletten wilde wijzen, zodat we het in iedere geval konden spoelen, greep de eigenaresse in: het kraantje buiten in de tuin mochten we dan wel gebruiken, maar niet de toiletten. Nou ja, dan maar met wat water omspoelen. Ze hebben nog wel uitgelegd waar de farmacia in het dorpje zat. Toen we daar aankwamen verzekerde de aanwezige 'apotheker' dat alleen water genoeg was. (ontsmetten was niet nodig voor hondenbeten) en dat hier absoluut geen rabiës voorkwam. Met ons boerenverstand geloofden we hier niets van, en besloten naar het hospital te gaan, 15 minuten met de taxi. Dit leek meer een dokterspost. Overal hingen posters met glitterletters (bijvoorbeeld over hoe je inschat hoe erg iemand buiten westen is), die niet zouden misstaan in een kleuterklas. Gelukkig werden we hier wel gelijk geholpen en werden alle wonden ontsmet. Voor het benodigde rabiës vaccin zouden we echter weer in La Paz moeten zijn. Daarvoor moesten we eerst weer terug naar het centrum van Coroico. Helaas kon/wilde het ziekenhuis geen taxi voor ons bellen. De arts zei, wacht maar aan de straat. We zijn maar gewoon gaan lopen naar de stad. Onderweg kwamen we drie taxi's tegen, maar alle drie weigerden ze het korte stukje. Zelfs toen we uitlegden dat we van het hospital kwamen. In Coroico hebben we met de verzekering gebeld, zodat zei voor ons de vaccins konden regelen. Ook hebben we de voorgeschreven medicijnen (antibioticum en ibuprofen) bij een farmacia gekocht. Daarna konden we weer helemaal terug naar la Paz. Ondertussen hadden we bericht gekregen van de verzekering waar we terecht konden voor de vaccins. Maura kwam erachter dat zei toch ook schaafwonden had opgelopen, misschien van het rennen langs stenen of toch door de honden. Met de taxi zijn we naar de geadviseerde kliniek gegaan, helemaal aan de andere kant vd stad. Volgens de verzekering zouden ze op de hoogte zijn van onze komst, zouden de vaccins klaarliggen en zouden we niets hoeven te betalen. Dat bleek echter anders. We waren te vroeg hier aangekomen. De verzekering had ondertussen naar andere klinieken gebeld. De kliniek waar we nu zaten, wist helemaal niets van ons en er bleek ook maar één vaccin aanwezig in de hele kliniek. Aangezien we toch echt allebei de inenting wilden hebben, belden we weer met de verzekering. Toen hoorden we dat ze ondertussen met een andere kliniek bezig waren. Na drie kwartier wachten, ontvingen we per sms de naam en het adres vd nieuwe kliniek. Dit bleek gelukkig op loopafstand. In Bolivia zie je vaak dat in één straat allemaal dezelfde winkels zitten (garages, muziekwinkels etc.) , in dit geval kwam dat makkelijk uit: De andere kliniek was aan de overkant. Er was nog even verwarring aangezien de kliniek van naam was veranderd. Maar toen we binnenkwamen (half elf s nachts ondertussen), wisten ze hier gelukkig wel van onze komst en de vaccins lagen klaar. Maura liet haar wonden zien en mocht gelukkig ook de vaccins krijgen. De dokter was nog jonger dan wij, en was er van overtuigd dat we maar 1 vaccin per persoon nodig hadden. Toen wij duidelijk maakten dat we een kuur van vaccins nodig hadden, was hij zo omgepraat. Zo makkelijk is het hier dus om je vaccins te krijgen. Dat voelt een beetje raar (dat je dokter moet vertellen wat je nodig hebt), maar wij wisten zeker dat we dit moesten hebben. Nadat we de spuitjes gekregen hadden (verpakkingen gecheckt), hebben we gelijk een nieuwe afspraak gemaakt voor over drie dagen, om de tweede spuit te halen (net voor de dag van vertrek). We waren rond twaalf uur weer terug in het hostel, na een spannende en intensieve dag. Maar we waren ook erg blij dat het gelukt was om de injectie binnen twaalf uur gekregen te hebben. S avonds nog snel alle tassen ingepakt, omdat we de volgende ochtend al om zeven uur opgehaald zouden worden voor onze trip naar Isla del Sol.Isla del sol is een eiland in het midden van het Titicacameer: Een groot meer op 3800m hoogte. Eerst met de bus van la Paz naar Copacabana, en vanaf daar een uurtje met de boot. In de middag kwamen we aan op isla de sol. Om bij ons hostel te komen, moesten we een flinke klim op de steile inca-trappen maken. Gelukkig hadden we weinig bagage mee. Voor degene met grote tassen waren er ezeltjes te huur die alles naar boven sjouwen. Op het eiland zijn immers geen 'gewone' wegen en alles gebeurt te voet.
Bij ons hostel aangekomen werden we heel vriendelijk ontvangen door een oude Boliviaan (met wat missende voortanden, maar dat is hier in de mode). We kregen een kamer met mooi uitzicht over het meer en een ander eiland. Hij bood ons aan om mee te eren die avond: Er stond forel uit het meer op het menu. Het eten werd bereid door zijn vrouw, die nog helemaal in traditionele kleding rondliep. Sowieso valt het ons op hoeveel vrouwen er nog in de traditionele kleding rondlopen, maar ze zijn tegelijkertijd heel modern (bellen met hippe smartphones bijvoorbeeld, of skypen). De traditionele kleding in Bolivia is een grote rok met laagjes, een gekleurd vestje, eventueel een schort en een bolhoedje wat echt heel hoog op het hoofd staat. Vaak dragen ze op hun rug een mooie gekleurde doek, daarin kunnen ze van alles vervoeren: Kleding, eten of een kind. En niet te vergeten; twee lange vlechten op hun rug, met pompons aan het uiteinden. Soms zijn de vlechten ook nog aan elkaar geknoopt. Het eten was heerlijk en op de achtergrond was er een mooi schouwspel van bliksem boven het meer. Met een Engelse jongen die we daar ontmoetten speelden we nog wat kaartspelletjes. Nadat we een tijd voor het ontbijt hadden afgesproken met de eigenaars, konden we gaan slapen.

Het plan was om van het hostel (zuiden vh eiland) naar het noorden te lopen. Vanaf daar konden we met een bootje, dat twee keer per dag ging, weer terug naar Copacabana. Deze wandeling over oude inca-paden en langs ruïnes zou ongeveer drie uur moeten duren. Het hoogste punt lag boven de 4000m. We gingen rond negen uur weg, zo hadden we vijf uur de tijd voor deze wandeling en meedden we de felle middagzon. Helaas liep dit plan weer ietsjes anders. Nadat we een tijdje gelopen hadden, kwam er een splitsing van wegen. Volgens het niet gedetailleerde kaartje wat we meehadden moesten we linksaf. Dit hebben we braaf gedaan. Op een gegeven moment waren we weer bij het meer, terwijl het echte pad steeds boven op de berg zou blijven. Daar klopte dus iets niet... Gelukkig kwamen we bij een huisje waar we in ons beste Spaans (al een stuk verbeterd ten opzichte van het begin) de weg vroegen. De man was erg vriendelijk en toen hij zag dat we verkeerd liepen, kwam hij achter ons aangerend om ons het juiste pad te wijzen. Dit pad ging weer helemaal omhoog naar de top van de berg, dus we hebben het hierdoor flink wat hoogtemeters toegevoegd. Toen we weer op het hoofdpad kwamen, was de rest van de wandeling daardoor voor ons een eitje. Onderweg hebben we nog wat ruïnes gezien, en vooral heel veel mooie uitzichten over het eiland en het meer. Ongeveer drie kwartier voor de eindbestemming kwam er een hond op de weg. Deze heeft ons de weg gewezen tot aan het dorpje. We waren erg trots op onszelf dat we nog zo dicht bij honden durfden te komen. Door het omlopen kwamen maar een kwartier voor de vertrektijd van de boot aan bij de haven, dat ging dus net goed. Na een lekker boottochtje van twee uur over het meer, kwamen we weer in Copacabana. Daar hebben we de eerste bus naar la Paz geboekt. In deze busreis moesten we ook, net als op de heenweg, een stukje met de boot. Zo kon je een hele inham van het meer overslaan. Ook de bus werd per boot naar de overkant vervoerd. Helaas duurde de busreis langer dan gepland, waardoor we pas s avonds laat weer in la Paz aankwamen.Onze laatste echte dag van de vakantie begon met het halen van de tweede injectie. Gelukkig wisten we nu waar we heen moesten. Bij de kliniek aangekomen, zagen we een lange wachtrij. Maar op een of andere manier waren wij gelijk aan de beurt en hoefden we niets uit te leggen. Binnen vijf minuten zat de spuit erin. Daarna kwam de hoofddokter nog even om te bespreken wat we in Nederland moesten doen en heeft hij ons vaccinpaspoort geüpdatet. Hierna zijn we naar de dichtstbijzijnde halte van de "skilift" gelopen: Omdat la Paz zo tussen de bergen ligt, zijn er meerdere lijnen. An skiliften die hoge en lage gebieden met elkaar verbinden. Vanuit deze cable car hadden we een mooi uitzicht over la Paz. De stad is echt enorm groot. Om toch nog wat van de stad te weten te komen, wilden we ook nog graag een City tour doen. Met een beetje gehaast lukte dit allemaal net. Met de tour zijn we langs verschillende markten gekomen, waar we lekkere sapjes, gedroogde aardappelen en grote lama-foetussen hebben gezien. Dat laatste was op de zogenaamde heksenmarkt. Ook is er over de San Pedro gevangenis verteld, een gevangenis met een bijzondere structuur. Vijftien wachters waren er op 2500 gevangenen. Dus in feite werd alleen de hoofdpoort bewaakt. Binnen de gevangenis waren allemaal verschillende zones, afhankelijk van het geld dat je te besteden had kon je in een luxere zone wonen. Om aan dit geld te komen wordt er veel cocaïne gemaakt en gedeald in de gevangenis. De vrouwen en kinderen van de gevangenen mogen ook in de gevangenis wonen. Zij mogen vrij in en uit lopen, dus worden ook gebruikt als smokkelmanier. Vroeger werden er ook tours gedaan naar de gevangenis en kon je er zelfs overnachten.
Nu is dat verboden en onze gids raadde het ook ten zeerste af. Na de tour zijn de laatste souvenirs gekocht en de tassen alvast ingepakt. Zo konden we s avonds nog meedoen met een foodtour. Hierbij gingen we langs verschillende restaurantjes om typisch boliviaans eten te proberen. In de markt begonnen we met een warme paarse mais drank dat maar glühwein smaakte (api), samen met een gefrituurde empanada (pastello). Daarna aten we een groene soep met vlees en aardappelen en een gerecht met worstjes, aardappelen en kip. Toen was er tijd voor een ijsje op een groot plein. Daar zagen we dat op het gebouw van het parlement de klok achterstevoren was gemaakt (de wijzers gingen dus de andere kant op). Hiermee probeerde de president zich een beetje af te zetten tegen het Westen en het kapitalisme. Op het noordelijk halfrond draait de schaduw van de zonnewijzer met de klok mee, op het zuidelijk halfrond gaat die echter de andere kant op. Maar toch worden daar de zelfde klokken als op het noordelijk halfrond gebruikt.

De tour eindige met een rondje Boliviaanse drankjes in het café vlak naast ons hostel (hier waren we dan ook al een keer geweest). Helaas kon Myrthe niet meedrinken in verband met de antibiotica, maar een sapje van aardbei en yoghurt is ook erg lekker.

Morgen gaat de wekker om vijf uur, want de taxi staat 5.15 al klaar. Het vliegtuig vanuit la Paz vertrekt om acht uur naar Lima. Daar hebben we twaalf uur voor de overstap naar Amsterdam. In Lima gaan we nog even naar de kust en dan is de vakantie over. Bedankt allemaal voor het meeleven en jullie leuke reacties op de blog. Fijne kerstdagen gewenst en tot snel!

Groetjes,
Maura en Myrthe

8 Reacties

  1. Angelique:
    21 december 2016
    Goede reis!! Bedankt voor jullie fantastische verhalen en avonturen.
  2. Rika.dantuma:
    21 december 2016
    Heel veel dank voor jullie mooie verhalen. Fijne feestdagen als jullie weer thuis zijn maar eerst nog een goede thuisreis naar het een stuk koudere Nederland
  3. Mac:
    21 december 2016
    Goede reis en tot gauw. Machteld
  4. Ieteke:
    21 december 2016
    Wat weer een verhaal maar een goede terug reis en fijne feestdagen.
  5. Jetty:
    21 december 2016
    Spannend allemaal. Hebben ze ook katten in Bolivia?
    Goede reis.
  6. Jan Geerts:
    21 december 2016
    Het blijft een bijzonder avontuur door een mooi en bijzonder stuk van de wereld. Goede reis terug.
  7. Maartje:
    21 december 2016
    Hulde voor het boerenverstand! ;)
  8. Jacqueline Kronenburg:
    21 december 2016
    Een slimme meid is op alles voorbereid, zo blijkt maar weer. Gelukkig dat dit pas op het laatst van jullie vakantie is gebeurd. Goede reis terug en dank voor de mogelijkheid om met jullie mee te reizen dankzij de reisdagboeken.