Arequipa, colca canyon, arica en san pedro de atacama
10 december 2016 - San Pedro De Atacama, Chili
De nachtbus van Cuzco naar Arequipa duurde zo'n tien uur. Vlak voor vertrek vonden we nog ergens hele lekkere churros met 'dolce de leche' erin: Een soort karamelsaus die hier heel populair is. Om acht uur vertrokken we, dus we zouden vroeg in de ochtend in Arequipa aankomen. We hadden een wat luxere bus geboekt, dus de stoelen konden ver naar achteren, we hadden onze eigen tv-tjes (zoals in het vliegtuig) en we kregen zelfs eten aan boord. Nadat we het eerste half uur van een film hadden gezien, waren we allebei zo moe dat we maar zijn gaan slapen. Allebei hebben we best wel oke geslapen, de horrorverhalen van veel te koude of warme bussen, weinig plek etc. bleken hier wel mee te vallen.
In Arequipa aangekomen zijn we met de taxi naar het hostel gegaan. Het is in Peru heel gemakkelijk en goedkoop om met de taxi te reizen. Er zijn er ontzettend veel en voor maar een paar sol brengen ze je naar de andere kant van de stad. We hadden geluk bij het hostel, en konden gelijk onze kamer in, ook al was het pas half zeven s ochtends. Ook mochten we gelijk die ochtend al van het ontbijt gebruik maken. Deze werd geserveerd op het dakterras van het hostel,met uitzicht op de stad en de vele vulkanen/bergen om Arequipa heen. De temperatuur hier is een stuk hoger dan in Cuzco, dus de korte broeken konden gelijk uit de tas.
Die ochtend hebben we een 'free City tour' gedaan, een makkelijke manier om de stad, de culinaire kant en andere gebruiken te leren kennen. Zo weten we nu dat kikkersap erg goed voor de vruchtbaarheid is (dit wordt echt versgeperst voor je op de markt), alpaca-foetussen nodig zijn voor offers (ook verkocht op de markt) en hebben we lekker ijs geproefd (quesa helado, maar zonder kaas). Ook interessant is het feit dat in veel kerken in Peru de katholieke beelden anders zijn dan hoe wij ze kennen. Christusbeelden zijn veel gedetailleerder, en vooral de kruisigingsbeelden zijn niet fijn om te zien. Ook heeft Maria vaak glitterjurken aan. Op schilderijen van het laatste avondmaal eet Jezus hier geen lam, maar cavia! Op deze manier probeerden de Spanjaarden vijfhonderd jaar geleden de lokale bevolking het christendom aan te laten hangen (de cavia was immers een belangrijk symbool voor de oorspronkelijke bevolking).
's Middags zijn we naar een uitzichtpunt gelopen en hebben we vooral veel gechilld: Tijdschriften lezen, puzzeltjes maken en mensen kijken. Ook interessant is de manier van kerstversiering hier. Ten eerste is het voor ons al apart om kerstliedjes te horen en kerstbomen te zien, terwijl je in je korte broek rondloopt. Ten tweede is het hier ook allemaal extreem kitsch, er bestaat niet zoiets als 'te veel glitter'. S avonds hadden we met Charlie afgesproken en hebben we samen op het grote plein gegeten. Vanaf het terras van het restaurant hadden we mooi uitzicht op de kerstceremonie van die avond: Eerst kerstmuziek, dan zouden de lampjes van de megakerstboom op het plein aangaan en als afsluiting vuurwerk. Myrthe had als diner weer cavia besteld, maar nu zag het er ook daadwerkelijk uit als cavia. Kort gezegd, je kon alles nog zien (kop, klauwen etc). Gelukkig was het wel lekker :)
De dag erna hebben we de colca tour en bus geboekt, en verder vooral veel gechilld. We zouden een dag later immers weer om drie uur s ochtends opgehaald worden voor de tweedaagse Colca Canyon tour.
Nu werden we ook daadwerkelijk om drie uur opgehaald. Met een warme beker thee van het hostel, gingen we de bus in voor een drie uur durende busrit. We hadden ontbijt in Chivay en daarna reden we naar het Condor uitkijkpunt, waar we helaas geen condors zagen. Daarna was het nog maar een klein stukje rijden tot het beginpunt van de wandeling. Daar splitsten de twee dagen en drie dagen kandidaten. Onze groep was 12 personen groot, waaronder vier Nederlanders en twee Belgen. Tijdens de wandeling van drie uur (twee uur sterk dalen en daarna 1 uur vlak), zagen we meerdere condors en vielen al de eerste twee personen af; een meisje kreeg last van hoogteziekte en een ander was zo erg verbrand dat ze zelfs blaren kreeg. Zij zouden niet meer meelopen vanaf de lunch. Na de lunch werd ook een derde persoon ziek. Gelukkig hebben wij nergens last van gehad. Na een wandeling van 8 km na de lunch, afwisselend stijgen en dalen, kwamen we aan op de overnachtingsplaats: een mooie groene oase te midden van alle droge bergen eromheen. Met de hele groep zijn we gelijk in het grote zwembad gedoken dat naast de lodge was, heerlijk verfrissend aangezien we helemaal onder het stof zaten van het wandelen in de droogte.
Daarna moesten we twee en half uur overbruggen tot aan het avondeten. Met onze Letse kamergenote hebben we uitgebreid gesproken over hoe Letland is voor en na de val van de Sovjet-Unie, erg interessant. Na het eten ging iedereen vroeg slapen, de wandeling de volgende ochtend zou immers om half vijf van start gaan.
Nog net in het donker gingen we de volgende ochtend wandelen. Over een afstand van vier kilometer zouden we 1 km in hoogte stijgen. Dit zou al met al drie uur duren. Deze tijd hadden wij ook echt wel nodig. Het is best wel zwaar om zo intensief te klimmen. Gelukkig hielp de gids ons en kregen we af en toe mandarijntjes of andere opkikkers, het ontbijt wachtte boven op ons. Net voordat we boven waren kwam de zon boven de berg uit, en werd het opeens een stuk warmer. Gelukkig waren we er bijna. Het ontbijt wat daarna volgde was erg lekker en iedereen kwam weer een beetje tot leven. Omdat de bus nog even op zich liet wachten, bleven we nog in dat dorpje. Daar kwamen rare witte vlokjes uit de lucht. Later realiseerden we ons dat dat waarschijnlijk as-deeltjes zijn van een van de actieve vulkanen in de omgeving (we zagen ook dikke rookwolken boven 1 van de vulkanen).
Met de bus zijn we vervolgens langs meerdere plekken geweest voor foto's met alpacas, lamas en vicunas. Tegen zessen waren we weer terug in Arequipa (na 3x aangehouden te zijn geweest door de politie, terwijl we geen idee hadden wat er aan de hand was. We mochten ook steeds weer gewoon doorrijden). Die avond hebben we samen gegeten met Esther.
De ochtend erna was het tijd om naar Chili te gaan: De bus zou om half acht vertrekken naar Tacna. Deze zes uur durende busreis verliep voorspoedig. Het landschap waar we doorheen reden werd steeds droger. In Tacna zijn we overgestapt op een collectivo die ons in twee uur naar de badplaats Arica (Chili) heeft gereden. We zaten met zn tweeën voorin naast de chauffeur, dit was best wel krap en warm. Onderweg moesten we twee keer stoppen: Zowel bij de Peruaanse douane als de Chileense. Klein detail: Bijna iedereen nam vanuit Peru veel boodschappen mee naar Chili, vooral wc-papier bleek een favoriet.
Vanaf de busterminal in Arica was het een klein stukje lopen met alle bagage naar het hostel, waar het interieur uit een bonte verzameling van knuffels, souvenirs en oubollige meubels bestond. Daar werden we welkom geheten door de Nieuw Zeelandse eigenaar Ross, een erg gastvrije man. Omdat in dit hostel ook een keuken aanwezig was, hebben we de kans gegrepen en zelf gekookt.
De volgende ochtend kon onze chilldag beginnen. Eerst zijn we het stadje ingelopen, waar we op een kerstmarkt stuitten (picture it: 30 graden Celsius, kerstmuziek, kerstmutsen en kersttruien en niet te vergeten alweer de kitscherige kerstversiering). De verkleedde elf die er rondliep, was nogal onder de indruk van
Maura's lengte en zo werden we de lokale attractie. Allemaal gillende oma's gingen met ons op de foto en wij konden onze slappe lach niet meer stoppen. Daarna zijn we naar het strand gevlucht, waar we de rest van de middag hebben genikst (en ja, we hebben gezwommen, en ja, we zijn verbrand). Nadat we gegeten hebben in het hostel, zijn we weer richting het busstation gegaan voor de nachtbus naar San Pedro de Atacama: Een klein toeristenplaatsje in Chili, gelegen in de droogste woestijn op aarde. Deze rit met de bus was wel spannend, aangezien we meerdere verhalen gehoord van gestolen bagage op dit traject. Wij hebben daarom extra voorzichtig gedaan en alles is gelukkig goed gegaan. Wel waren er s nachts een paar vreemde stops, waarbij we door de douane moesten (terwijl we helemaal geen grens overgingen). Om negen uur s ochtends kwamen eindelijk in San Pedro aan. Een stoffig woestijnstadje waar op dat moment nog niemand wakker was. Die dag hebben we vooral het stadje bekeken (de vier straten waren gauw bezocht) en naar tours geïnformeerd. Die avond zouden we een sterrenkijk-tour gaan doen. S middags kwamen we opeens een parade tegen, met gedragen Maria-beelden, fanfare muziek en dansende jongeren in gekleurde pakjes. Deze gingen op weg naar de kerk. We denken dat het te maken heeft met de "onbevlekte ontvangenis van Maria" op 8 december. Die avond ging helaas de sterrentour niet door, omdat precies de interessante kant van de hemel bewolkt was. Gelukkig konden we hem verplaatsen naar een dag later. Dan maar slapen.
De volgende dag hebben we eind van de middag fietsen gehuurd (je bent Nederlander of niet). Daarmee kon je richting Valle de Luna fietsen: Een mooi stuk woestijn dat op het landschap van de maan lijkt. Dit was maar 15 km weg. Toen we wegfietsten viel de wind nog wel mee, maar nadat we op de vlakte kwamen, werden we compleet gezandstraald. De wind kwam recht van voren en het fietsen werd erg zwaar, het landschap wat we zagen was gelukkig wel super indrukwekkend. We zijn ondanks de zandstorm doorgefietst naar de eerste stop: Een zoutgroeve. We wisten niet precies wat we hier konden verwachten, maar het bleek een interessante klim-, kruip- en klautertocht door de zoutgroeve. We hadden gelukkig onze hoofdlampjes mee, want op sommige was het compleet donker. Na deze klimonderneming besloten we terug te gaan naar het dorp. Wel jammer, want er zou nog veel meer te zien zijn. Vooral de zonsondergang in de maanvallei zou mooi zijn. Maar de zandstorm werd alleen maar erger en we moesten nog een stuk verder fietsen om in de vallei te komen. Dus dan maar omkeren. Nu hoefden we niet meer te trappen en ging het opeens een stuk gemakkelijker (nu werd alleen nog onze rug gezandstraald).
Vanavond gaan we dus de sterrentour doen: Van 23.30-2.30, dus wel een latertje, maar we kunnen morgen uitslapen. We hebben besloten de Valle de Luna morgenmiddag te bezoeken met een tourbus, dat zal ons flink wat zand besparen en kunnen we toch nog de zonsondergang zien.
Overmorgen gaan we op weg naar Bolivia. We gaan een driedaagse jeeptour doen over de Salar de Uyuni, waarbij we eindigen in Uyuni (stad in Bolovia). Daarna horen jullie wel weer wat van ons.
Groetjes,
Maura en Myrthe
In Arequipa aangekomen zijn we met de taxi naar het hostel gegaan. Het is in Peru heel gemakkelijk en goedkoop om met de taxi te reizen. Er zijn er ontzettend veel en voor maar een paar sol brengen ze je naar de andere kant van de stad. We hadden geluk bij het hostel, en konden gelijk onze kamer in, ook al was het pas half zeven s ochtends. Ook mochten we gelijk die ochtend al van het ontbijt gebruik maken. Deze werd geserveerd op het dakterras van het hostel,met uitzicht op de stad en de vele vulkanen/bergen om Arequipa heen. De temperatuur hier is een stuk hoger dan in Cuzco, dus de korte broeken konden gelijk uit de tas.
Die ochtend hebben we een 'free City tour' gedaan, een makkelijke manier om de stad, de culinaire kant en andere gebruiken te leren kennen. Zo weten we nu dat kikkersap erg goed voor de vruchtbaarheid is (dit wordt echt versgeperst voor je op de markt), alpaca-foetussen nodig zijn voor offers (ook verkocht op de markt) en hebben we lekker ijs geproefd (quesa helado, maar zonder kaas). Ook interessant is het feit dat in veel kerken in Peru de katholieke beelden anders zijn dan hoe wij ze kennen. Christusbeelden zijn veel gedetailleerder, en vooral de kruisigingsbeelden zijn niet fijn om te zien. Ook heeft Maria vaak glitterjurken aan. Op schilderijen van het laatste avondmaal eet Jezus hier geen lam, maar cavia! Op deze manier probeerden de Spanjaarden vijfhonderd jaar geleden de lokale bevolking het christendom aan te laten hangen (de cavia was immers een belangrijk symbool voor de oorspronkelijke bevolking).
's Middags zijn we naar een uitzichtpunt gelopen en hebben we vooral veel gechilld: Tijdschriften lezen, puzzeltjes maken en mensen kijken. Ook interessant is de manier van kerstversiering hier. Ten eerste is het voor ons al apart om kerstliedjes te horen en kerstbomen te zien, terwijl je in je korte broek rondloopt. Ten tweede is het hier ook allemaal extreem kitsch, er bestaat niet zoiets als 'te veel glitter'. S avonds hadden we met Charlie afgesproken en hebben we samen op het grote plein gegeten. Vanaf het terras van het restaurant hadden we mooi uitzicht op de kerstceremonie van die avond: Eerst kerstmuziek, dan zouden de lampjes van de megakerstboom op het plein aangaan en als afsluiting vuurwerk. Myrthe had als diner weer cavia besteld, maar nu zag het er ook daadwerkelijk uit als cavia. Kort gezegd, je kon alles nog zien (kop, klauwen etc). Gelukkig was het wel lekker :)
De dag erna hebben we de colca tour en bus geboekt, en verder vooral veel gechilld. We zouden een dag later immers weer om drie uur s ochtends opgehaald worden voor de tweedaagse Colca Canyon tour.
Nu werden we ook daadwerkelijk om drie uur opgehaald. Met een warme beker thee van het hostel, gingen we de bus in voor een drie uur durende busrit. We hadden ontbijt in Chivay en daarna reden we naar het Condor uitkijkpunt, waar we helaas geen condors zagen. Daarna was het nog maar een klein stukje rijden tot het beginpunt van de wandeling. Daar splitsten de twee dagen en drie dagen kandidaten. Onze groep was 12 personen groot, waaronder vier Nederlanders en twee Belgen. Tijdens de wandeling van drie uur (twee uur sterk dalen en daarna 1 uur vlak), zagen we meerdere condors en vielen al de eerste twee personen af; een meisje kreeg last van hoogteziekte en een ander was zo erg verbrand dat ze zelfs blaren kreeg. Zij zouden niet meer meelopen vanaf de lunch. Na de lunch werd ook een derde persoon ziek. Gelukkig hebben wij nergens last van gehad. Na een wandeling van 8 km na de lunch, afwisselend stijgen en dalen, kwamen we aan op de overnachtingsplaats: een mooie groene oase te midden van alle droge bergen eromheen. Met de hele groep zijn we gelijk in het grote zwembad gedoken dat naast de lodge was, heerlijk verfrissend aangezien we helemaal onder het stof zaten van het wandelen in de droogte.
Daarna moesten we twee en half uur overbruggen tot aan het avondeten. Met onze Letse kamergenote hebben we uitgebreid gesproken over hoe Letland is voor en na de val van de Sovjet-Unie, erg interessant. Na het eten ging iedereen vroeg slapen, de wandeling de volgende ochtend zou immers om half vijf van start gaan.
Nog net in het donker gingen we de volgende ochtend wandelen. Over een afstand van vier kilometer zouden we 1 km in hoogte stijgen. Dit zou al met al drie uur duren. Deze tijd hadden wij ook echt wel nodig. Het is best wel zwaar om zo intensief te klimmen. Gelukkig hielp de gids ons en kregen we af en toe mandarijntjes of andere opkikkers, het ontbijt wachtte boven op ons. Net voordat we boven waren kwam de zon boven de berg uit, en werd het opeens een stuk warmer. Gelukkig waren we er bijna. Het ontbijt wat daarna volgde was erg lekker en iedereen kwam weer een beetje tot leven. Omdat de bus nog even op zich liet wachten, bleven we nog in dat dorpje. Daar kwamen rare witte vlokjes uit de lucht. Later realiseerden we ons dat dat waarschijnlijk as-deeltjes zijn van een van de actieve vulkanen in de omgeving (we zagen ook dikke rookwolken boven 1 van de vulkanen).
Met de bus zijn we vervolgens langs meerdere plekken geweest voor foto's met alpacas, lamas en vicunas. Tegen zessen waren we weer terug in Arequipa (na 3x aangehouden te zijn geweest door de politie, terwijl we geen idee hadden wat er aan de hand was. We mochten ook steeds weer gewoon doorrijden). Die avond hebben we samen gegeten met Esther.
De ochtend erna was het tijd om naar Chili te gaan: De bus zou om half acht vertrekken naar Tacna. Deze zes uur durende busreis verliep voorspoedig. Het landschap waar we doorheen reden werd steeds droger. In Tacna zijn we overgestapt op een collectivo die ons in twee uur naar de badplaats Arica (Chili) heeft gereden. We zaten met zn tweeën voorin naast de chauffeur, dit was best wel krap en warm. Onderweg moesten we twee keer stoppen: Zowel bij de Peruaanse douane als de Chileense. Klein detail: Bijna iedereen nam vanuit Peru veel boodschappen mee naar Chili, vooral wc-papier bleek een favoriet.
Vanaf de busterminal in Arica was het een klein stukje lopen met alle bagage naar het hostel, waar het interieur uit een bonte verzameling van knuffels, souvenirs en oubollige meubels bestond. Daar werden we welkom geheten door de Nieuw Zeelandse eigenaar Ross, een erg gastvrije man. Omdat in dit hostel ook een keuken aanwezig was, hebben we de kans gegrepen en zelf gekookt.
De volgende ochtend kon onze chilldag beginnen. Eerst zijn we het stadje ingelopen, waar we op een kerstmarkt stuitten (picture it: 30 graden Celsius, kerstmuziek, kerstmutsen en kersttruien en niet te vergeten alweer de kitscherige kerstversiering). De verkleedde elf die er rondliep, was nogal onder de indruk van
Maura's lengte en zo werden we de lokale attractie. Allemaal gillende oma's gingen met ons op de foto en wij konden onze slappe lach niet meer stoppen. Daarna zijn we naar het strand gevlucht, waar we de rest van de middag hebben genikst (en ja, we hebben gezwommen, en ja, we zijn verbrand). Nadat we gegeten hebben in het hostel, zijn we weer richting het busstation gegaan voor de nachtbus naar San Pedro de Atacama: Een klein toeristenplaatsje in Chili, gelegen in de droogste woestijn op aarde. Deze rit met de bus was wel spannend, aangezien we meerdere verhalen gehoord van gestolen bagage op dit traject. Wij hebben daarom extra voorzichtig gedaan en alles is gelukkig goed gegaan. Wel waren er s nachts een paar vreemde stops, waarbij we door de douane moesten (terwijl we helemaal geen grens overgingen). Om negen uur s ochtends kwamen eindelijk in San Pedro aan. Een stoffig woestijnstadje waar op dat moment nog niemand wakker was. Die dag hebben we vooral het stadje bekeken (de vier straten waren gauw bezocht) en naar tours geïnformeerd. Die avond zouden we een sterrenkijk-tour gaan doen. S middags kwamen we opeens een parade tegen, met gedragen Maria-beelden, fanfare muziek en dansende jongeren in gekleurde pakjes. Deze gingen op weg naar de kerk. We denken dat het te maken heeft met de "onbevlekte ontvangenis van Maria" op 8 december. Die avond ging helaas de sterrentour niet door, omdat precies de interessante kant van de hemel bewolkt was. Gelukkig konden we hem verplaatsen naar een dag later. Dan maar slapen.
De volgende dag hebben we eind van de middag fietsen gehuurd (je bent Nederlander of niet). Daarmee kon je richting Valle de Luna fietsen: Een mooi stuk woestijn dat op het landschap van de maan lijkt. Dit was maar 15 km weg. Toen we wegfietsten viel de wind nog wel mee, maar nadat we op de vlakte kwamen, werden we compleet gezandstraald. De wind kwam recht van voren en het fietsen werd erg zwaar, het landschap wat we zagen was gelukkig wel super indrukwekkend. We zijn ondanks de zandstorm doorgefietst naar de eerste stop: Een zoutgroeve. We wisten niet precies wat we hier konden verwachten, maar het bleek een interessante klim-, kruip- en klautertocht door de zoutgroeve. We hadden gelukkig onze hoofdlampjes mee, want op sommige was het compleet donker. Na deze klimonderneming besloten we terug te gaan naar het dorp. Wel jammer, want er zou nog veel meer te zien zijn. Vooral de zonsondergang in de maanvallei zou mooi zijn. Maar de zandstorm werd alleen maar erger en we moesten nog een stuk verder fietsen om in de vallei te komen. Dus dan maar omkeren. Nu hoefden we niet meer te trappen en ging het opeens een stuk gemakkelijker (nu werd alleen nog onze rug gezandstraald).
Vanavond gaan we dus de sterrentour doen: Van 23.30-2.30, dus wel een latertje, maar we kunnen morgen uitslapen. We hebben besloten de Valle de Luna morgenmiddag te bezoeken met een tourbus, dat zal ons flink wat zand besparen en kunnen we toch nog de zonsondergang zien.
Overmorgen gaan we op weg naar Bolivia. We gaan een driedaagse jeeptour doen over de Salar de Uyuni, waarbij we eindigen in Uyuni (stad in Bolovia). Daarna horen jullie wel weer wat van ons.
Groetjes,
Maura en Myrthe
Jullie zijn intussen aangeland in het noorden van Chili, de zoutwoestijn met de enorme hitte of alweer verder. Ik heb geprobeerd dit antwoord ook afgelopen vrijdag te versturen maar kwam weer terug. Misschien lukt het nu wel. Nog heel veel plezier verder. groeten van Rika en Jan