Salkantay avontuur

Hola amigos!


We zijn weer heelhuids teruggekeerd van de Salkantay trail. Wat een mooie ervaring! We waren met een groep van elf mensen, waaronder twee vijftigplussers uit Australie, drie Britten en twee Duitsers, en dan nog de twee Nederlanders waarmee we de vorige tour ook hebben gedaan.


De eerste dag was qua wandelen een ´easy peasy lemon squeezy´ . Maar we hadden de bus om half vier s ochtends, dus we misten wel wat uurtjes slaap (het plan om vroeg te gaan slapen lukte toch niet helemaal en ook de zenuwen hielpen niet echt voor de nachtrust in het geval van Myrthe). We werden eerst met de bus naar een dorpje gebracht waar we ontbeten en de bagage die door de paarden gedragen zou worden konden afgeven. Daarna werden we naar het startpunt gebracht en kon het wandelen beginnen. Deze tocht was 16 km en met weinig hoogtemeters. Op deze manier konden we goed wennen aan het lopen op hoogte (rond de 3500 m). Het was super lekker weer, zonnebrand was zeker nodig. Volgens onze gids, Walter, hadden we hier erg geluk mee, aangezien het regenseizoen al begonnen is. De lunch was in het kamp waar we ook zouden gaan overnachten. Na de lunch konden de die-hards nog een extra tocht naar een hooggelegen meer afleggen. Watwij natuurlijk niet konden laten ;) Dit was de 2 km steil omhoog zeker waard, want het meer was helder blauw en we hadden mooi uitzicht op een gletsjer. Daarna was er happy hour in het kamp, met vooral heel veel popcorn en warme oplos-chocolademelk. Na het avondeten (rijst met kip) was er de briefing voor de volgende dag, en we gingen vroeg naar bed. De slaapzakken waren gelukkig van dons, maar toch was het koud want het kwik daalde tot -7 graden.


Die ochtend erna werd er om 05.00 s ochtends op de tent geklopt, en kregen we een kopje coca-thee aangeboden van het schattige opaatje (de assistent-kok). Nadat alle spullen voor de paarden weer waren ingepakt, kregen we een ontbijt met pannenkoeken en konden we gaan. Deze dag begon koud, dus de mutsen en handschoenen waren geen overbodige luxe, maar toen de zon boven de bergen uitkwam werd het toch weer goed warm. Vandaag zou de zwaarste dag worden met 22 km wandelen, van 3900 naar 4600 (Salkantay pass), en vervolgens naar beneden tot 2900. De klim naar de pas voerde ons langs mooie valleien en mooie uitzichtpunten over de vallei en bergen. Het laatste stukje de pas op was best pittig; het ging erg steil en de ijle lucht zorgde ervoor dat ademen steeds lastiger werd.Gelukkig hadden we allebei niet ontzettend last van de hoogte. Zolang we rustig liepen was er geen probleem. Boven op de pas heeft Walter ons een simpel offerritueel laten zien. Daarbij werden drie coca-blaadjes (wat stond voor de onderwereld, deze wereld en spirituele wereld: anaconda, jaguar en condor) in de lucht gehouden en kon je je wensen uitspreken. Daarna bouwden we een torentje van stenen en deze blaadjes. Toen kon de afdaling beginnen. Het eerste deel keek je mooi uit op de bergen en de jungle die lager lag. Toen we eenmaal in de jungle kwamen was het pad voor 4 uur lang hetzelfde en lastig te lopen door los gravel. Gelukkig bood het zingen van Sinterklaasliedjes de nodige afleiding. Het kamp waar we vlak voor donker aankwamen lag erg mooi in de jungle. De tenten waren alweer voor ons opgezet en er was zelfs een douche! (koud en levensgevaarlijk voor Maura, warm voor Myrthe).


Toen we de volgende ochtend weer werden wakker gemaakt met coca thee lag de hond van het verblijf - die we amigo hebben genoemd - voor onze tent te slapen. Hij was niet meer weg te slaan. Na een yoga sessie die gegeven werd door de Australische vrouw en een ontbijt waren we weer helemaal zen en begonnen we aan de derde dag van de tocht. We liepen voor een groot deel door de jungle, moesten een stukje met de bus en wandelden vervolgens 3 uur lang langs een spoor waar de trein richting de Macchu Picchu langs reed. We keken uit op de spitse en groene bergen. ´s avonds bereikten we ons hostel in het dorpje onder aan de Macchu Picchu en daar zijn we met de hele groep nog uit eten gegaan en vervolgens weer op tijd gaan slapen aangezien onze wekker de volgende dag weer om kwart voor 4 zou gaan.


Op de laatste dag zijn we ´s ochtends vroeg richting de poort van de Macchu Picchu gelopen om in de rij te gaan staan, zodat we als een van de eersten de Macchu Picchu op zouden kunnen. Maar voordat we de Macchu Picchu zouden bereiken moesten we eerst nog een uur traplopen, en zorgen dat we door zo min mogelijk mensen werden ingehaald. Best wel killing dus. We hebben er uiteindelijk zo´n 50 minuten over gedaan, Walter was trots op ons. We konden dus als een van de eersten de Macchu Picchu op en hebben toen even snel wat foto´s kunnen nemen van het toen nog rustige landschap. Vervolgens kregen we een tour van Walter. Daarna zijn we de Macchu Picchu mountain gaan beklimmen, een berg vanaf waar je een heel mooi uitzicht zou hebben. Door de hele tocht die we al achter de rug hadden en de weinige uurtjes slaap dachten we dat dit zwaar zou gaan worden maar we verwachtten dat het niet zo´n hele zware klim zou gaan worden. Dus we begonnen aan de klim, wat een oneindig lange trap bleek te zijn. Na zo´n anderhalf uur waren we boven. Wij waren helemaal bezweet en het uitzicht was vooral wit.. we zaten in de wolken. Gelukkig trokken de wolken snel weg en hebben we toch nog even van het uitzicht kunnen genieten.
Aan het einde van de middag zijn we nog even naar de hotsprings geweest om onze spieren een beetje te laten helen. Met een cocktailtje erbij in het bad was het echt genieten. ´s avonds zijn we met de trein en bus weer terug naar Cusco gegaan.


Vandaag zijn we in Cusco plannen gaan maken voor onze volgende avonturen. Morgen ochtend vroeg vertrekken we naar de Manu jungle, de jungle met de grootste biodiversiteit ter wereld. We zullen gaan zien of dit echt waar is. We zullen er een tocht van 6 dagen doen, dus we zullen sowieso wel giftige kikkers, kleurrijke vogels en apen tegen gaan komen. Na deze jungle tour onze volgende blog!


Tot snel!
Myrthe en Maura